Als jullie de titel lezen, zal je wel denken, huh? Het roer gaat om? Ja, er is een hoop gebeurd! Waar zal ik eens beginnen. De eerste dagen bij het gastgezin waren prima, je moet wennen aan elkaar, maar het ging oké. Naarmate de dagen vorderde ging het eigenlijk niet beter, maar slechter. De jongste luisterde echt heel erg slecht, maar dan ook echt heel slecht. Ik heb bijna 6 jaar oppaservaring, maar heb dit nog nooit meegemaakt. Het vervelende hieraan was, dat de moeder altijd kwam inspringen. Dus zo zou hij nooit aan mij wennen. Daar heb ik een paar voorbeelden van, maar die zal ik achterwege laten. Het kwam erop neer dat als ik iets moest doen, en hij wilde dat zijn moeder dat deed, kwam moeder aanrennen. Als hij honger heeft, begint het met “I’m hungry” en dat gaat dan steeds luider, en luider, tot het keihard gekrijs is. Dan moet je hem ook wat geven. Het tijdstip waarop hij dit deed, maakte niet uit, hij kreegt wat. Net ontbeten? Geen probleem. Net avond gegeten? Geen probleem. Hij krijgt dus altijd zijn zin, altijd. Met het oudste kind had ik geen klik, ik weet dat dit op moet bouwen, maar er was gewoon niks. Als ze uit school kwam en ik vroeg hoe het was etc, kreeg ik terug: “I don’t want to talk”. Oké, duidelijk. Het was allemaal gewoon heel zwaar. Ouders waren op zich wel aardig, maar ook geen klik mee. Ik dacht bij mezelf, ik ben er nog niet lang, misschien wordt het beter. Maar dit was allemaal niet het geval. Dus toen ik een avond met m’n moeder aan het FaceTimen was kwam het er allemaal uit, maar ook alles. Tranen, heel veel tranen. Toen dacht ik bij mezelf, dit is niet goed, ik ben hierheen gegaan om het naar m’n zin te hebben en dat heb ik hier gewoon niet. Dus heb ik met m’n ouders de opties doorgenomen. Op dat moment werd er op de deur geklopt door de hostouders om te vragen of ik even wilde praten. Zij hadden blijkbaar ook door dat ik hier niet op mijn plek was, uiteindelijk hadden we afgesproken dat we het er vrijdag weer over zouden hebben (dit vond plaats op maandag), of als ik het eerder wilde, moest ik het zeggen. Een paar minuten later was er een meisje aan de deur met wie de hostmoeder buiten ging praten, dit vertrouwde ik al niet helemaal. Ik heb het er ook nog met een paar meiden daar over gehad, en woensdag besloot ik dat ik dit niet langer meer wilde. Dus ik had de hostmoeder geappt of we die avond konden praten.

Terwijl ik met de kinderen aan het eten was kwam de moeder binnen. Zij kwam gelijk naar me toe en zei dat ze het gesprek nu wilde, en ze ging voor me staan. Ze vroeg me wat ik wilde zeggen, dus ik begon met vragen hoe zij vonden dat het ging. Toen was het: “ik heb geen zin in half zacht gedoe, zeg gewoon wat je wilt zeggen”. Dus ik vertelde haar dat ik me hier niet op me plek voelde en dat ik een rematch wilde. Nou, wat me toen overkwam weet ik nog steeds niet. Ik kreeg een reeks van allerlei beschuldigingen over me heen waar ik niks, maar dan ook niks van begreep. Wat er precies gezegd werd laat ik in het midden, maar één van de beschuldigingen die ik kreeg was dat ik alleen maar gebruik van hun heb gemaakt. En zo ging het nog even door. Ik stond daar met een mond vol tanden. Vervolgens vroeg ze aan mij wanneer ik dan weg wilde gaan. Dus ik zei tegen haar dat ik hen gewoon de tijd wilde geven tot ze een nieuwe au pair hadden gevonden. Maar NEE, want zij wilde NIET iemand in haar huis die NIET bij deze familie wilde zijn. Ik dacht dat ik me hier gewoon niet op mijn plek voelde, maar blijkbaar wilde ik dus helemaal niet bij hun familie zijn. Ik mocht nog één nacht blijven, en daarna moest ik weg. Ik werd dus eigenlijk gewoon op straat gegooid. Zonder een plek te hebben waar ik heen kon. Helemaal overdonderd ging ik naar mijn kamer, belde met mijn ouders en begon ik met inpakken. Als het allemaal zo moet wil ik hier helemaal niet nog een nacht blijven. Dus vaders snel online naar een hotelletje zoeken en gelukkig kon ik nog ergens terecht. Koffers ingepakt en terwijl ik mijn kamer uitliep, zag ik dat er alweer een volgend meisje op de bank zat met wie ze het over de werkzaamheden had. Moeders zag dit dus allang al aankomen, zonder mij er ook maar iets over te vertellen… Ik liep naar de deur en zei tegen de moeder dat ik ging, dus ze deed de deur open. (Even een detail: om van hun huis naar de straat te komen moet ik twee trappen af en ik had drie koffers bij me). Ik liep met twee koffers de deur uit, zij zette de derde koffer buiten, smeet de deur dicht en riep: “BYE”. Ja. Daar stond ik dan. Met drie koffers. Die twee trappen naar beneden moeten. Dat werd dus op en neer lopen in de hoop dat je spullen niet gejat werden als je weer naar boven moest.

Aangekomen in het hotel wist ik nog steeds niet wat me overkomen was en ik wist ook niet wat ik nu wilde. Zo’n ervaring gaat natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Ik heb enorm veel steun gehad aan mijn familie, vrienden en vriendinnen, ook al zitten een hele hoop van jullie 16.000 km verderop. Ik weet dat jullie dit lezen, dus echt enorm bedankt. De volgende dag heb ik Smartaupairs (de organisatie hier) gebeld en alles verteld, zij gaven mij de optie om mijn profiel weer open te zetten en op zoek te gaan naar een nieuw gezin. Dat leek me prima en ik kreeg weer vertrouwen. Alleen de 7 matches die ik had, waren allemaal niet dat ik dacht; leuk, gaan we doen! Dus het vertrouwen zakte weer. Toen dacht ik bij mezelf, laat ik zelf op zoek gaan. Je hebt nog een andere au pair site, dus daar had ik een account op aangemaakt en ik had berichtjes op Facebook geplaatst. Nou, binnen een mum van tijd giga veel reacties! De dag erna had ik bij een gezin een ‘kennismaking’, dit was allemaal prima, maar ik voelde me er toch niet fijn bij. Het hele ‘bij een ander gezin wonen’ is me enorm zwaar gevallen, en het au pair zelf zijn ook, al helpt die ervaring natuurlijk niet mee. Ik wilde dus geen au pair meer worden. Maar ja, wat ga je dan doen? Naar huis? Nee, want ik heb geen heimwee. Tuurlijk mis je mensen, maar heimwee? Nee. Dus wat nu? Toen ik ervoor koos om naar Australië te gaan, twijfelde ik tussen backpacken en au pair, uiteindelijk is het dus au pair geworden. Maar ik wil dingen van het land zien en als au pair kom je niet verder dan 100/200km van het gebied waar je zit en dit vind ik zonde. Helemaal omdat er in Australië zó veel te zien is. Na een beetje online gezocht te hebben en het er met m’n ouders over gehad te hebben, heb ik besloten het roer om te gooien. Want.. Ik ga backpacken! Ja, een hele switch, ik weet het, maar ik heb er zin in! Binnenkort heb ik een introductieweek en voor die tijd moet ik een backpack gaan kopen en gaan bekijken wat ik meeneem en wat op de post naar Nederland gaat. Ik ben nog niet meteen vertrokken uit Sydney, want de aankomende tijd moet ik eerst gaan werken om een beetje centjes bij elkaar te verdienen! Anders kom ik denk ik niet verder dan Brisbane. Mochten jullie nog vragen hebben over mijn hele avontuur, mijn switch en wat er allemaal gebeurd, wees niet bang, en stuur me een berichtje ?.

Jullie horen van mij!

P.S. Ik heb ook net mijn eerste fotoserie toegevoegd

En je mag nog steeds je e-mailadres achterlaten...