Sophie's reisblog

Terug?!

Hoi allemaal!

Hier even een berichtje vanuit Nederland. Nederland? Ja, Nederland, want ik ben weer thuis. Ik heb een hoop vragen gekregen, dus ik dacht laat ik hier even een stukje schrijven.

Ik ben dus weer terug in Nederland, en daar ben ik heel blij mee. Sinds mijn 'aanvaring' met mijn hostfamily kreeg ik last van heimwee. Dit werd met de dag erger en ik had eigenlijk nergens meer plezier in. Voor het backpacken zou ik een soort van introweek doen in Sydney. Deze heb ik nog gedaan en hier heb ik nog super leuke mensen leren kennen en ook super activiteiten gedaan, maar zelfs daar had de heimwee de overhand. Door dit alles heb ik, samen met mijn ouders, besloten om terug te gaan naar Nederland. Het was een hele lastige beslissing, omdat je niet 'zomaar' weer even in Australië bent en ik nu niet nog een visum voor een jaar kan krijgen. Maar zodra ik deze beslissing genomen had, viel er een enorme last van mijn schouders en kon ik de laatste dagen nog echt genieten. Laatste dagen genoten met de Nederlandse carnaval, de mensen van de introweek en de laatste avond nog lekker met Dana ergens gegeten. Daarna snel naar het hotel op de luchthaven, want ik vloog om 06:00 uur, wat betekende dat ik om 02:30 uur mijn bed uit moest. Na een lange reis landde ik om 20:15 uur weer op Schiphol, na bijna een uur (!) wachten op mijn bagage, kon ik eindelijk mijn familie weer in m'n armen sluiten.

Het is nu maandag 11 maart, wat betekent dat ik alweer een week thuis ben en het is heerlijk! Het aankomende half jaar ga ik werken om in september met mijn studie te starten.

Mochten mensen nog vragen hebben over hoe en wat, stuur me een appje oid

Groetjes Sophie

Het roer gaat om!

Als jullie de titel lezen, zal je wel denken, huh? Het roer gaat om? Ja, er is een hoop gebeurd! Waar zal ik eens beginnen. De eerste dagen bij het gastgezin waren prima, je moet wennen aan elkaar, maar het ging oké. Naarmate de dagen vorderde ging het eigenlijk niet beter, maar slechter. De jongste luisterde echt heel erg slecht, maar dan ook echt heel slecht. Ik heb bijna 6 jaar oppaservaring, maar heb dit nog nooit meegemaakt. Het vervelende hieraan was, dat de moeder altijd kwam inspringen. Dus zo zou hij nooit aan mij wennen. Daar heb ik een paar voorbeelden van, maar die zal ik achterwege laten. Het kwam erop neer dat als ik iets moest doen, en hij wilde dat zijn moeder dat deed, kwam moeder aanrennen. Als hij honger heeft, begint het met “I’m hungry” en dat gaat dan steeds luider, en luider, tot het keihard gekrijs is. Dan moet je hem ook wat geven. Het tijdstip waarop hij dit deed, maakte niet uit, hij kreegt wat. Net ontbeten? Geen probleem. Net avond gegeten? Geen probleem. Hij krijgt dus altijd zijn zin, altijd. Met het oudste kind had ik geen klik, ik weet dat dit op moet bouwen, maar er was gewoon niks. Als ze uit school kwam en ik vroeg hoe het was etc, kreeg ik terug: “I don’t want to talk”. Oké, duidelijk. Het was allemaal gewoon heel zwaar. Ouders waren op zich wel aardig, maar ook geen klik mee. Ik dacht bij mezelf, ik ben er nog niet lang, misschien wordt het beter. Maar dit was allemaal niet het geval. Dus toen ik een avond met m’n moeder aan het FaceTimen was kwam het er allemaal uit, maar ook alles. Tranen, heel veel tranen. Toen dacht ik bij mezelf, dit is niet goed, ik ben hierheen gegaan om het naar m’n zin te hebben en dat heb ik hier gewoon niet. Dus heb ik met m’n ouders de opties doorgenomen. Op dat moment werd er op de deur geklopt door de hostouders om te vragen of ik even wilde praten. Zij hadden blijkbaar ook door dat ik hier niet op mijn plek was, uiteindelijk hadden we afgesproken dat we het er vrijdag weer over zouden hebben (dit vond plaats op maandag), of als ik het eerder wilde, moest ik het zeggen. Een paar minuten later was er een meisje aan de deur met wie de hostmoeder buiten ging praten, dit vertrouwde ik al niet helemaal. Ik heb het er ook nog met een paar meiden daar over gehad, en woensdag besloot ik dat ik dit niet langer meer wilde. Dus ik had de hostmoeder geappt of we die avond konden praten.

Terwijl ik met de kinderen aan het eten was kwam de moeder binnen. Zij kwam gelijk naar me toe en zei dat ze het gesprek nu wilde, en ze ging voor me staan. Ze vroeg me wat ik wilde zeggen, dus ik begon met vragen hoe zij vonden dat het ging. Toen was het: “ik heb geen zin in half zacht gedoe, zeg gewoon wat je wilt zeggen”. Dus ik vertelde haar dat ik me hier niet op me plek voelde en dat ik een rematch wilde. Nou, wat me toen overkwam weet ik nog steeds niet. Ik kreeg een reeks van allerlei beschuldigingen over me heen waar ik niks, maar dan ook niks van begreep. Wat er precies gezegd werd laat ik in het midden, maar één van de beschuldigingen die ik kreeg was dat ik alleen maar gebruik van hun heb gemaakt. En zo ging het nog even door. Ik stond daar met een mond vol tanden. Vervolgens vroeg ze aan mij wanneer ik dan weg wilde gaan. Dus ik zei tegen haar dat ik hen gewoon de tijd wilde geven tot ze een nieuwe au pair hadden gevonden. Maar NEE, want zij wilde NIET iemand in haar huis die NIET bij deze familie wilde zijn. Ik dacht dat ik me hier gewoon niet op mijn plek voelde, maar blijkbaar wilde ik dus helemaal niet bij hun familie zijn. Ik mocht nog één nacht blijven, en daarna moest ik weg. Ik werd dus eigenlijk gewoon op straat gegooid. Zonder een plek te hebben waar ik heen kon. Helemaal overdonderd ging ik naar mijn kamer, belde met mijn ouders en begon ik met inpakken. Als het allemaal zo moet wil ik hier helemaal niet nog een nacht blijven. Dus vaders snel online naar een hotelletje zoeken en gelukkig kon ik nog ergens terecht. Koffers ingepakt en terwijl ik mijn kamer uitliep, zag ik dat er alweer een volgend meisje op de bank zat met wie ze het over de werkzaamheden had. Moeders zag dit dus allang al aankomen, zonder mij er ook maar iets over te vertellen… Ik liep naar de deur en zei tegen de moeder dat ik ging, dus ze deed de deur open. (Even een detail: om van hun huis naar de straat te komen moet ik twee trappen af en ik had drie koffers bij me). Ik liep met twee koffers de deur uit, zij zette de derde koffer buiten, smeet de deur dicht en riep: “BYE”. Ja. Daar stond ik dan. Met drie koffers. Die twee trappen naar beneden moeten. Dat werd dus op en neer lopen in de hoop dat je spullen niet gejat werden als je weer naar boven moest.

Aangekomen in het hotel wist ik nog steeds niet wat me overkomen was en ik wist ook niet wat ik nu wilde. Zo’n ervaring gaat natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Ik heb enorm veel steun gehad aan mijn familie, vrienden en vriendinnen, ook al zitten een hele hoop van jullie 16.000 km verderop. Ik weet dat jullie dit lezen, dus echt enorm bedankt. De volgende dag heb ik Smartaupairs (de organisatie hier) gebeld en alles verteld, zij gaven mij de optie om mijn profiel weer open te zetten en op zoek te gaan naar een nieuw gezin. Dat leek me prima en ik kreeg weer vertrouwen. Alleen de 7 matches die ik had, waren allemaal niet dat ik dacht; leuk, gaan we doen! Dus het vertrouwen zakte weer. Toen dacht ik bij mezelf, laat ik zelf op zoek gaan. Je hebt nog een andere au pair site, dus daar had ik een account op aangemaakt en ik had berichtjes op Facebook geplaatst. Nou, binnen een mum van tijd giga veel reacties! De dag erna had ik bij een gezin een ‘kennismaking’, dit was allemaal prima, maar ik voelde me er toch niet fijn bij. Het hele ‘bij een ander gezin wonen’ is me enorm zwaar gevallen, en het au pair zelf zijn ook, al helpt die ervaring natuurlijk niet mee. Ik wilde dus geen au pair meer worden. Maar ja, wat ga je dan doen? Naar huis? Nee, want ik heb geen heimwee. Tuurlijk mis je mensen, maar heimwee? Nee. Dus wat nu? Toen ik ervoor koos om naar Australië te gaan, twijfelde ik tussen backpacken en au pair, uiteindelijk is het dus au pair geworden. Maar ik wil dingen van het land zien en als au pair kom je niet verder dan 100/200km van het gebied waar je zit en dit vind ik zonde. Helemaal omdat er in Australië zó veel te zien is. Na een beetje online gezocht te hebben en het er met m’n ouders over gehad te hebben, heb ik besloten het roer om te gooien. Want.. Ik ga backpacken! Ja, een hele switch, ik weet het, maar ik heb er zin in! Binnenkort heb ik een introductieweek en voor die tijd moet ik een backpack gaan kopen en gaan bekijken wat ik meeneem en wat op de post naar Nederland gaat. Ik ben nog niet meteen vertrokken uit Sydney, want de aankomende tijd moet ik eerst gaan werken om een beetje centjes bij elkaar te verdienen! Anders kom ik denk ik niet verder dan Brisbane. Mochten jullie nog vragen hebben over mijn hele avontuur, mijn switch en wat er allemaal gebeurd, wees niet bang, en stuur me een berichtje ?.

Jullie horen van mij!

P.S. Ik heb ook net mijn eerste fotoserie toegevoegd

En je mag nog steeds je e-mailadres achterlaten...

We zijn er!

Daar zit ik dan, in het vliegtuig naar Dubai, om vervolgens door te vliegen naar Sydney. Na maanden voorbereiding is het nu eindelijk zo ver, een half jaar als au pair naar Australië! Ik heb een reis van 23 uur, dus tijd zat om het blog even bij te werken!

Afgelopen zaterdag begon de week der voorbereiding. Om te beginnen het afscheidsfeestje. Vanaf een uur of 20:00 kwam iedereen binnen, familie, vrienden, buren, vriendinnen, iedereen was er en ik had me echt geen beter afscheidsfeestje kunnen wensen. Daarnaast ook nog ontzettend verwend met allemaal cadeautjes, waarvan de meeste nu in mijn koffer in het ruim zitten. Bij een afscheidsfeestje hoort natuurlijk ook het eerste afscheid. Dit was voornamelijk van familie en een paar vriend(inn)en. Aan het einde van het feestje waren er alleen nog vrienden en vriendinnen en een hele hoop lege bierflesjes. Deze avond was voorlopig de laatste keer dat ik uit kon in Hoorn, dus ik moest en zou gaan. Een hoop zaten er alleen in tentamen- en toetsweken, waardoor ze niet meekonden, maar ik had nog vijf gegadigde gevonden! Daarmee heb ik ook een super leuke avond in 80’s gehad.

Zondag had ik nog een erge leuke dag met m’n moeder, nog even een keertje Ajax. Ieder die mij kent weet dat ik een groot fan ben, dus de laatste wedstrijd voordat ik wegging moest en zou ik heen. Na lekker lang geslapen te hebben egingen we op pad naar de Johan Cruyff Arena. Eenmaal in het stadion begon het al leuk, want op de schermen werd de 2-2 van FC Emmen tegen PSV getoond. Dat betekende dat Ajax de koppositie kon pakken als ze zouden winnen van sc Heerenveen. De wedstrijd begon goed, het stond al snel 3-1, maar eindigde helaas in 4-4 wat nog even geen koppositie betekende.. Ietwat teleurgesteld naar huis, maar het was alsnog top.

Maandag en dinsdag lekker rustig aan gedaan en woensdag begon het debacle met inpakken! Als ik een week op vakantie weet ik al niet wat ik meemoet en duurt het úren, laat staan als ik een half jaar weg ga... Hoe ga ik dit aanpakken dacht ik. Alles wat ik meewilde maar op m’n bed gelegd, nou, dat was een hoop kan ik jullie vertellen. Vervolgens alle cadeautjes gepakt die ik had gekregen. Daarnaast had ik zelf ook nog cadeautjes gekocht voor mijn hostfamily, die nu ineens een stuk groter waren dan dat ik in eerste instantie dacht.. Mijn idee was om een grote koffer en een trolley mee te nemen. Dit was kansloos. Volgende plan was om een grotere koffer te pakken en dan de trolley. Alles erin proppen en de trolley kon dicht, maar de koffer nét niet. Ondertussen lagen er dus drie koffers op mijn kamer en kon je er nauwelijks meer lopen. Het volgende plan was om de twee grootste koffers mee te nemen en de trolley thuis te laten, en dit paste! Dan denk je: mooi, probleem opgelost. Nou, mooi niet dus, want ik had 6 kg teveel.... En donderdag moesten er nog de laatste kleren in én ik moest nog op stap om de laatste toiletartikelen te halen. Wat nu? Op internet zoeken wat het kostte om bagage bij te boeken, dat was erg duur, dus eigenlijk geen optie. Dat zoeken we morgen wel uit, nu eerst slapen.

Voordat ik donderdag doorging met mijn kofferissues, kwam ik ineens op een idee wat natúúrlijk op de dag van vertrek moet. Ik had laatst een topje gekocht, maar ik kwam erachter dat ik deze toch in een andere maat wilde. Of pa of moe even met mij naar Zaandam (daar zit de dichtstbijzijnde NewYorker) wilde.. “Ja is goed, maar bel eerst maar even of ze ‘m überhaupt wel hebben.”Zo gezegd, zo gedaan zou je denken, maar dat viel even tegen. Ik uitgebreid het topje beschrijven aan de telefoon maar ze begreep er niet zoveel van en zei dat ze het topje niet kon vinden. Omdat het allemaal een beetje vaag ging, hadden we toch besloten om even naar Zaandam te rijden. Maar helaas, ze hadden het topje niet. Wel een andere variant, dus hebben we die mooi meegenomen.

Dan weer het kofferprobleem: ik had dus 6kg teveel en bagage bijboeken was erg duur. De eerste optie was 6 kg uit mijn koffer halen, kansloze missie, dus dat viel af. Eigenlijk wilde ik liever geen trolley als handbagage, omdat ik een overstap heb en ik daar dan mee loop te sjouwen. Maar omdat ik teveel gewicht had was de volgende optie al gauw toch een trolley mee als handbagage. Dus dat betekende 6kg uit mijn andere koffers en in de handbagage. Nou, dat valt nog niet mee, 6 kg is dan ineens heel veel. Eindstand: toch 5kg bagage bijgeboekt en alsnog een kleine trolley als handbagage.

Ik vloog pas om 22:00 uur, dus die dag was voornamelijk wachten tot ik weg kon. Eerst nog even mijn broertje zijn vervroegde verjaardagscadeautje gegeven en toen konden we ongeveer gaan! Mijn vier beste vriendinnen zouden ook naar Schiphol komen, dus die zagen we daar en dan zouden we eerst nog even gezellig een hapje eten met iedereen. Van de meiden kreeg ik nog een ontzéttend leuk fotoalbum waar ik ze dan ook heel, maar ook heel dankbaar voor ben ?. Toen was daar het moment waar ik eigenlijk het minste zin in had, het afscheid nemen. Even goed wat tranen laten vloeien, maar toen ik de douane doorging had ik er vooral heel veel zin in. Om 21:45 uur zat ik in het vliegtuig en was ik klaar om te gaan. De planning was 22:00 uur vertrekken, maar het vliegtuig was nog niet zover. Ik heb niet precies gehoord wat er mis was, maar we konden nog niet vertrekken. En ik wilde graag vertrekken, want ik had nog een cadeautje en een brief die ik in de lucht mocht openmaken. Uiteindelijk werden we om 23:00 uur weggedrukt bij de gate dus ik was klaar voor vertrek. Maar nee, het vliegtuig moest nog naar de de-icing, omdat het zo koud was. Uiteindelijk zijn we om 23:55 uur (dus met bijna 2 uur vertraging) opgestegen. Allemaal niet zo heel erg, maar ik heb maar 2,5 uur overstap in Dubai, dus dat wordt spannend. Er gingen al meerdere mensen in het vliegtuig naar de stewardessen om te zeggen dat ze een overstap hebben, waarop geantwoord werd dat ze dan daar voor je klaar staan en als je je vlucht mist boeken ze je om. Nou, laten we dat maar niet hopen. We hebben wel staartwind, waarschijnlijk doen we er namelijk maar 6 uur over in plaats van 7, dus dat zou zeer goed uitkomen. Dat betekent dat ik om 09:00 uur aankom in Dubai en om 10:15 uur vertrekt het vliegtuig naar Sydney. Niet heel veel speling, maar als het te krap wordt, word ik opgehaald bij de gate en word ik binnendoor geleid, dus dat moet goed komen! Door deze vertraging kon ik wel nog mooi via mijn mobiel Ajax kijken, die dit maal met 3-1 wonnen van sc Heerenveen :). Dan mocht ik nu eindelijk het cadeautje van mijn ouders en broertje openmaken, wat al de hele tijd in mijn tas brandde. Super leuke geluksdingetjes, waarvoor veel dank ?. Daarnaast een super mooie en lieve brief van Emma, waar ik tranen van in mijn ogen kreeg en die ik zeker ga bewaren ??.

Het is nu 02:12 uur, dus misschien moet ik eens gaan proberen om wat slaap te pakken. Ik ga jullie straks vertellen over hoe het op Dubai ging.. Ik ben heel benieuwd.

Dubai. Chaos. Alleen maar chaos. Om 08:44 uur tikte de wielen de landingsbaan aan, dat betekent dus dat ik vanaf dat moment 1,5 uur had om in het volgende vliegtuig te komen. Alleen de gate was nog niet vrij, dus uiteindelijk stonden we 09:00 uur aan de gate en het duurde nog even voordat we eruit konden. Eenmaal eruit begon de chaos. Aan het einde van de gate stonden een stuk of zeven stewardessen allemaal andere bestemmingen te schreeuwen. Op zoek naar Sydney, proberen een stewardess aan te spreken. Dat ging nog niet zo makkelijk wamt we waren met veel, heel veel. Uiteindelijk had ik er eentje die mijn boardingpass ging checken, maar toen ging een andere jongen er zich weer tegenaan bemoeien. Gelukkig moest hij ook naar Sydney en konden we samen op zoek. Door de bijna twee uur vertraging hebben heel veel mensen hun aansluiting gemist, dus eigenlijk had ik nog mazzel. Ons werd verteld dat we zo snel mogelijk naar gate A2 moesten. Dus wij zetten het op een rennen, en rennen, en nog meer rennen en laat Dubai nou net een gigantische luchthaven zijn. Dan moet je ook nog een keer door de security, wat ook weer tijd kost. Om bij de A-gates te komen moesten we met een treintje. Toen we aankwamen bij het treintje stond er al ‘door closing’ en de stewardessen riepen nog “Stop, the doors are already closing”, maar we gaven niet op. Dus wij rennen en rennen en toen ging net achter mij de deur dicht. Gered. Maar we waren nog niet bij de gate, dus uit het treintje weer rennen en rennen, en toen waren we er gelukkig. Oja, door dat koffergedoe, heb ik dus dat hele eind moeten rennen met tas én trolley. Dus ik had het warm, heel warm. Boardingpass scannen en door naar de wachtruimte, maar daar was nog een extra controle, waardoor ze nog even in mijn trolley moesten kijken. Daarna snel even naar de wc, een poging doen om me een beetje op te frissen. Die jongen met wie ik de hele tijd was ben ik ondertussen uit het oog verloren. Na de opfrispoging konden we gelijk het vliegtuig in. Het is denk ik de dag van vertragingen, want ook met dit vliegtuig vertrokken we bijna een uur te laat. Ondertussen zit ik alweer bijna vier uur in de lucht en zie ik dat we 4328 km gehad hebben en nog 7985 km moeten, wat neerkomt op nog ruim 8 uur.

Ondertussen ben ik alweer twee dagen in Australië. Het gezin is heel erg aardig en hebben me goed ontvangen. Bij aankomst moest ik alleen even op zoek naar ze want zij stonden bij Arrivals A en ik kwam bij Arrivals B. Vanuit het vliegtuig gelijk door naar de douane, en vervolgens wachten op de koffers. Dit duurde lang, heel lang. Dus ik was even bang dat ze achter waren gebleven in Dubai omdat we daar zo kort tijd hadden, maar gelukkig waren ze daar! Vervolgens naar de 'declare' rij, want ik had etenswaren mee. Gelukkig mocht ik door toen ik zei wat ik mee had en hoefde ik niet in de ellendige lange rij. Op zoek naar de familie en naar hun huis! Toen we er waren kreeg ik gelijk van Georgina (8 jaar) een home tour en stond er op m’n bed een welkomstpakket te wachten met wijn, australische producten, koalabeertje en zonnebrand. Erg leuk en erg handig!

Mijn hostfamily heeft een boot, daar gingen we gelijk de eerste dag op. Ergens aanmeren, fish and chips halen en op het strand opeten, prachtig! Daarna snel naar bed, want ik was kapot. De volgende dag heb ik uitgeslapen en toen ik wakker werd gelijk de eerste familie ontmoet. In de middag gingen we naar een ander familielid om een duik te nemen, allemaal erg gezellig. Als avondeten hadden we pizza besteld en die lekker op een balkon in het windje opgegeten. Nu zou ik vanmorgen om 10:00 uur een rijles hebben om te wennen aan het rijden aan de andere kant van de weg. Ondertussen is het 11:00 uur en zijn ze er nog niet, ik ga er dus maar vanuit dat dit vandaag niet doorgaat haha. Verder ga ik vanmiddag op stap met de hostmom om het openbaar vervoer etc door te krijgen. Morgen gaan we of naar de dierentuin, of naar lunapark, afhankelijk van wat het oudste meisje wil. De eerste dagen zijn erg wennen, maar ik weet zeker dat het hier super gaat worden!

PS. Wil je een mailtje krijgen als ik wat het gepost? Laat dan je e-mailadres achter :)

It's a match!

Lieve allemaal, daar was ik weer.

Even kijken waar ik vorige keer gebleven ben, o ja mijn boekingspakket was compleet en het was wachten op het Skype gesprek. Deze was op 9 augustus en ik was er vrij zenuwachtig voor. Achteraf was dit helemaal niet nodig. Het was een goed gesprek waar ze simpele dingen vroeg die niet moeilijk te beantwoorden waren. Gelijk daarna kreeg ik een mailtje dat mijn gesprek goedgekeurd was en kreeg ik uitleg over wat er nu ging gebeuren.

Ze vertelde me dat zij nu mijn dossier naar Australië op gingen sturen en dat ze me dan in Australië moeten accepteren. Na twee dagen kreeg ik al een mailtje dat ik geaccepteerd was, nu kon het dus echt beginnen! Een dag (of twee?) later stond ik op de site Smartaupairs. Dit is de site van de Australische organisatie die au pairs aan gezinnen koppelt. Door middel van mijn voorkeuren en voorkeuren van verschillende families krijg je matches. Iedere ochtend keek ik of er een match was en na twee dagen had ik er al eentje. In totaal heb ik ongeveer 10 matches gehad, waardoor je soms door de bomen het bos niet meer zag. Ik genoot er wel echt van om alles te lezen, foto’s te bekijken en me te verdiepen in het gezin. De gezinnen gingen van vier kinderen in de leeftijd van 1 tot 15 tot gezinnen met twee kinderen van 2 en 4. Sommige spraken me gelijk heel erg aan, andere wat minder. Uiteindelijk had ik ongeveer met mijn zesde match een gesprek aangevraagd. Het was een gezellig gesprek, maar liep soms een klein beetje stroef en het was niet dat ik dacht wauw! Daarna was het even rustig met de matches, maar toen kreeg ik een mailtje van een gezin. Zij waren de enige die mij rechtstreeks gemaild hadden en niet hadden afgewacht of ik hen een mailtje zou sturen. Dat sprak me al gelijk aan. Het gesprek met hun was ook fantastisch. Gelijk al het oudste kind ontmoet en alles ging heel soepel. Een paar dagen later had ik ook een tweede gesprek met deze familie. De bedoeling was dat ik daar ook het jongetje zou ontmoeten, maar die was na een drukke dag met zijn neefje op de bank in slaap gevallen. Dus ik heb hem heel even gezien, maar hij mij nog niet haha. Het meisje had ik al gesproken in het eerste gesprek en zat er bij het tweede gesprek ook bij. Aan het eind van het tweede gesprek vertelden ze mij dat ze het erg leuk zouden vinden als ik hun nieuwe au pair word. Ze vroegen of ik daar misschien nog even over na wilde denken, maar ik zei dat dat zeker niet nodig is en het mij ook erg leuk lijkt.

Dusss…. Ik word een half jaar de au pair van een leuk gezin in Australië. Ze wonen in Roseville, Sydney. De stad waar ik erg graag naar toe wilde . Het gezin bestaat uit de ouders en twee kinderen. Een meisje van 8 en een jongetje van 3 (als ik er ben 4) jaar oud.

Als ik dacht dat nu het grootste deel geregeld was, heb ik het mis. Ik heb bijna gelijk een au pair manual en een agreement van het gezin gekregen, maar ook van de organisatie. Daarnaast moet ik nog verzekeringen, visa, internationaal rijbewijs en vliegtickets regelen. O ja, de startdatum ook. Maar als het goed is gaat Travel Active me daar bij helpen. Het gezin heeft de voorkeur dat ik daar eind januari begin, maar wij gaan eind december/begin januari naar Singapore, en dan ben je er al zowat. De mogelijkheid is er dus dat ik vanuit Singapore doorvlieg naar Australië en mijn ouders en broertje terugvliegen naar Amsterdam. Dan ben ik dus begin januari al in Sydney, maar dat is nog even afwachten.

Ik word hun derde au pair, hun eerste au pair was een Duits meisje en nu hebben ze een Frans meisje. Het is wel leuk dat ik de eerste Nederlandse ben, niet dat ik straks als derde au pair stroopwafels meeneem en dat ze denken ‘goh eten ze alleen maar stroopwafels daar in Nederland’. Wat wel grappig is, is dat zij bevriend zijn met de mensen van mijn eerste Skype gesprek. Je zou denken: Australië, enorm groot land, zou wel raar zijn als nu net twee gezinnen (uit al die duizenden gezinnen die au pairs zoeken) elkaar kennen. Nou, wel dus haha. Het meisje is beste vriendinnen met hun dochter. Zij krijgen in februari een nieuwe Nederlandse au pair, dus misschien is het eerste contact om Sydney te gaan verkennen al gelegd!

Nu ik dit stukje schrijf is het alweer een paar dagen later. Het was een druk, maar oh zo gezellig weekend. Mijn opa en oma waren 50 jaar getrouwd dus we hadden een gezellig weekend met de familie! Dagje Amsterdam, eten en slapen (was de bedoeling) bij Mario’s in Neck en tussendoor een spontaan idee met mijn broertje om ‘even’ de taxi terug te pakken zodat we naar een verjaardag/uit konden. De taxi viel erg duur uit, dus we besloten om terug te fietsen. Nou, anderhalf uur fietsen met tegenwind na maximaal twee uur slaap (en een beetje drank), is erg zwaar kan ik jullie vertellen haha. Maar het was het allemaal waard.

Oké, weer terug naar Australië. Ik weet nu wanneer ik naar Australië vertrek! Het was voor mijn gastgezin niet mogelijk om mij begin januari te ontvangen, dus ik vlieg niet door vanuit Singapore. Ik heb gisteren (doodmoe door het verhaal van hierboven) mijn tickets geboekt! 24 januari 2019 om 22:00 uur vlieg ik naar Sydney! Met een korte overstap op Dubai kom ik dan op 26 januari om 7:00 uur aan in Sydney (Australische tijd). Gelukkig is het niet heel ingewikkeld om een Australisch visum te regelen en hoef je niet helemaal naar het consulaat toe. Voor Australië kan het gewoon allemaal lekker via internet. Het visum is dus ook aangevraagd en deze ontvang ik binnenkort via de post. Nu alleen nog de verzekeringen en het internationale rijbewijs en dan zou alles (als het goed is) geregeld moeten zijn. O ja, een creditcard heb ik ook al aangevraagd.

Ik heb het gezin die ook een Nederlandse au pair krijgt geappt, in de hoop het telefoonnummer van dat meisje te krijgen. Daarnaast heb ik al een berichtje op de Facebook van Smartaupairs gezet, wie weet kom ik in contact met andere au pairs die in januari aankomen.

Tot ik vertrek nog contact houden met mijn gezin en vooral nog even genieten van iedereen hier! Jullie zullen denk ik weer van me horen vlak voor vertrek, als de laatste voorbereidingen beginnen!

xxx

PS. Daarnaast kan je me nog steeds volgen door je e-mailadres achter te laten

Het begin is er!

Lieve allemaal, welkom op mijn reisblog! Ik vertrek (als het goed is) in januari/februari naar Australië en ga op deze site mijn avonturen en verhalen bijhouden, of in ieder geval een poging wagen.   

Nadat ik me drie weken geleden heb ingeschreven voor het au pair programma in Australië, is dan nu het boekingspakket af. Sommige delen had ik heel snel af (formulieren, formulieren en nog meer formulieren), andere delen duurden een stuk langer. Tussendoor nog even naar de dokter geweest voor de medische verklaring, referenties vragen bij mijn oppas adressen en naar een leraar van mijn (inmiddels oude) school voor een Character Reference. 

Daarna volgde mijn grootste struikelblok, het voorstelfilmpje. Soms ben ik namelijk vrij lui aangelegd en ik vind het gewoon vrij ongemakkelijk om tegen een camera aan te praten. Vandaar dat ik ook beeldmateriaal heb waarop ik 3/4 deel van de tijd voor me uit loop te staren en gekken bekken loop te trekken, maar, het filmpje is af! Na het knippen, plakken, passen en meten in de filmpjes, is er een mooie drie en een half durend filmpje uitgekomen. Nadat de hele familie het filmpje gezien heeft en ik van mijn broertje hoor dat je een heleboel woorden toch écht anders uitspreekt en mijn vader beweert dat de laatste zin toch écht fout is (terwijl hij dit zelf heeft opgeschreven), kon het filmpje geüpload worden. Vervolgens mijn vader m'n brief laten verbeteren en daarna mijn moeder hem weer laten verbeteren, omdat ik anders een professionele engelse professor lijk die vaktermen gebruikt die niemand kent, kan ik die ook van mijn to-do list afstrepen. Na tig kopieën te hebben gemaakt van zwemdiploma's, certificaten en diploma's, kon het pakket opgestuurd worden om vervolgens een mailtje terug te krijgen dat je een kopie van je rijbewijs en paspoort vergeten bent. Twee dingen die misschien wel het belangrijkste zijn, dom. Na dat ook geregeld te hebben hoor ik van mijn moeder dat nu toch wel echt de map met alle Travel Active spullen van dat tafeltje naar boven mag verhuizen, want ze heeft er nu lang genoeg naar gekeken.

Mailtje terug: mijn boekingspakket is compleet! Top. De volgende stap is het Skype-interview om te kijken of mijn Engels goed genoeg is.  Toch wel spannend, aangezien Engels niet echt mijn sterkste punt is. Als ik dat gehaald heb is het wachten op acceptatie van de partnerorganisatie in Australië. Wanneer ik geaccepteerd ben, kan de grote zoektocht naar een gezin beginnen! Daar heb ik dan nog ruim te tijd voor tot ik naar de andere kant van de wereld vlieg. Tot die tijd werken, oppassen en geld verdienen voor als ik daar ben.

Dat was mijn verhaal voor vandaag, hopelijk tot de volgende keer. :) Oja, als je geïnteresseerd bent in mijn verhalen kan je als het goed is rechts op de pagina je e-mailadres achterlaten, dan krijg je een mailtje als er weer een nieuw verhaal klaarstaat. 

xx Sophie



Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active